Spotkanie w Akademii Zdrowia na temat Cukrzycy i jej skutków

Cukrzyca jest chorobą metaboliczną związaną z zaburzeniem przemiany węglowodanów w organizmie. Węglowodany to po prostu cukry, nieodzowny składnik każdej diety. Najważniejszym z nich, z punktu widzenia fizjologii naszego ciała, jest glukoza. U zdrowego człowieka za prawidłową gospodarkę cukrami odpowiada przede wszystkim insulina. Jest to hormon wydzielany przez tzw. komórki ß wysp trzustki. Insulina, działając na receptory znajdujące się w tkankach obwodowych naszego ciała, powoduje zwiększenie wychwytu glukozy z krwi przez komórki organizmu. Skutkiem jest spadek stężenia glukozy w krwiobiegu i nasilenie zużywania tego węglowodanu w procesach wewnątrzkomórkowych. Jednocześnie insulina hamuje transformację tłuszczów i białek do glukozy. Gdy nastąpi defekt wydzielania lub działania insuliny prowadzący do hiperglikemii (nadmiernego stężenia glukozy we krwi), rozwija się cukrzyca.

Rodzaje cukrzycy i przyczyny cukrzycy:

     Cukrzyca typu I, zwana też cukrzycą insulinozależną. Stanowi mniej niż 10% przypadków. Początek choroby jest zazwyczaj nagły. Pierwsze objawy występują najczęściej u dzieci i młodzieży, jednak mogą się też pojawić dopiero po 60 roku życia. Cukrzyca typu pierwszego spowodowana jest przewlekłym procesem autoimmunizacyjnym. Polega on na tym, że organizm chorego wytwarza przeciwciała niszczące własne komórki ß trzustki. Można powiedzieć, że organizm atakuje sam siebie doprowadzając do wyniszczenia struktur trzustkowych odpowiedzialnych za produkcję insuliny. Cukrzyca tego typu prowadzi ostatecznie do bezwzględnego niedoboru insuliny. Konieczne staje się podawanie insuliny (stąd nazwa insulinozależna).

    Cukrzyca typu II zwana też cukrzycą insulinoniezależną. Stanowi 90% przypadków. Szczyt zachorowań przypada na 40-50 rok życia. Początek jest łagodny, ponieważ choroba rozwija się długo. Na cukrzycę typu drugiego składa się zespół zaburzeń o bardzo zróżnicowanych przyczynach. Zazwyczaj mamy tutaj do czynienia z rosnącą insulinoopornością, czyli zmniejszeniem wrażliwości tkanek na insulinę oraz względnym niedoborem insuliny. Względnym, ponieważ trzustka produkuje insulinę, ale przy rosnącej insulinooponości jej poziom staje się zbyt niski, aby uzyskać fizjologiczny efekt. Trzustka zwiększa więc wydzielanie insuliny, ale w pewnym momencie dochodzi do „wyczerpania się” jej możliwości rekompensacyjnych. Wyspy trzustki ulegają uszkodzeniu i przestają produkować hormon. Leczenie insuliną, w przypadku cukrzycy typu drugiego, jest konieczne dopiero w zaawansowanej postaci choroby, gdy nastąpi degradacja komórek ß narządu.

    Inne swoiste postacie cukrzycy

Do grupy tej zaliczamy cukrzyce występujące w przebiegu innych schorzeń organizmu. Możemy tu wymienić np. cukrzyce w przebiegu leczenia sterydami, cukrzycę wywołaną infekcją wirusową lub cukrzyce w przebiegu chorób genetycznych. Ich specyfika jest bardzo skomplikowana.

    Objawy cukrzycy są dosyć charakterystyczne. Leczenie cukrzycy typu 1 i 2 przebiega inaczej, choć choroba objawia się podobnie. Cukrzyca to poważna choroba, która wymaga opieki lekarskiej. Niestety, cukrzyca dotyka coraz większej części populacji.