Ponad 74 lata po śmierci lidera, The World Famous Glenn Miller Orchestra potrafi nadal wypełnić publicznością sale koncertowe. Tak też było w Szczecinie , gdzie 20 grudnia w czwartek w pięknej Filharmonii Szczecińskiej, millerowska formacja, kierowana przez Wila Saldena, dała dwa ekscytujące koncerty.Wystąpiła z najnowszym programem Jukebox Saturday Night. Zespół , który obchodzi właśnie jubileusz 80-lecia istnienia zabłysnął m.in ze wspólnych występów jak Fran Sinatra. Jonny Desmond czy Erik Delaney. Ich prestiżowe występy są warte każdych pieniędzy. Orkiestra Glenna Millera zagrała już ponad 4530 koncertów dla przeszło 5,1 – milionowej publiczności. Składająca się z najlepszych na świecie instrumentalistów grupa przewodzona przez nieocenionego Wila Saldena, zaprezentowała publiczności i nam swoje najnowsze show: It’s Glenn Miller Time. Usłyszeliśmy najbardziej znane utwory z całego przekroju twórczości zespołu, takie jak In the Mood, Moonlight Serenade, Chattanooga Choo Choo, Pennsylvania 6-5000, czy American Patrol.
„Glenn Miller Orchestra nie jest pożywką dla zwolenników skomplikowanego, technicznego jazzu. Większość zagranych tego wieczoru solówek trwała zaledwie kilka sekund i nie wymagała wybitnych zdolności. Trzeba jednak pamiętać, że sam Miller nie był zainteresowany tworzeniem jazzu, lecz muzyką komercyjną, a jego „Chattanooga Choo-Choo” zdobyło pierwszą w historii branży muzycznej złotą płytę. To muzyka przede wszystkim do zabawy, a nie do kontemplacji i w tym zakresie nie ma sobie równych pomimo upływu tak wielu dekad.”
Był to wyjątkowy i niezapomniany dla nas wieczór pod każdym względem, bo i miejsce, atmosfera i koncert i organizator Wycieczka z Przewodnikiem -Marcin Machocki. Nie zapomina się szybko takich chwil.
A sam Glenn Miller:
Początkowo grał na puzonie w różnych orkiestrach jazzowych, potem zaczął aranżować i sprzedawać swoje aranżacje. Na prośbę Grega Nobla utworzył dla niego orkiestrę, którą przez jakiś czas sam prowadził.
W 1937 utworzył własny zespół, lecz nie był z niego zadowolony. W 1938 stworzył nowy big band i tym razem odniósł sukces. Razem z orkiestrą wziął udział w dwu filmach Sun Valley Serenade (ang. Serenada w Dolinie Słońca) i Orchestra Wives (ang. Żony orkiestry), które bardzo przyczyniły się do popularyzacji jazzu w Europie, m.in. w Polsce.
W 1942 wstąpił do wojska i został liderem Reprezentacyjnej Orkiestry Sił Powietrznych USA w stopniu kapitana. Wraz z wojskiem przyjechał do Anglii. Oprócz big bandu prowadził także dużą orkiestrę dętą i orkiestrę smyczkową. Występował z zespołami w BBC grając swoje aranżacje jazzowe (i nie tylko) w audycjach nadawanych dla amerykańskich żołnierzy i całej okupowanej Europy.
Po wyzwoleniu Paryża miał zostać tam przeniesiony wraz z całą muzyczną infrastrukturą. 15 grudnia 1944, wcześniej niż jego muzycy wyleciał małym, jednosilnikowym samolotem Noorduyn Norseman do Francji. Samolot zaginął w nieznanych okolicznościach nad kanałem La Manche. Plan lotu zakładał lot na niskiej wysokości, z uwagi na powracające bombowce B-17 znad Francji. Dwie załogi bombowców zameldowały o awarii drzwi komory bombowej i o zrzucie bomb do kanału La Manche. Być może samolot z Glennem Millerem został trafiony taką bombą.
Orkiestra już bez swego lidera dała szereg koncertów w wyzwolonej Europie.
W 1983 brat muzyka, Herb, ogłosił, że Miller nie zginął w katastrofie lotniczej, lecz zmarł następnego dnia w szpitalu na raka płuc. Herb Miller twierdził, jakoby to on sam miał sfabrykować historię o katastrofie samolotu, gdyż jego brat chciał „umrzeć jako bohater”.
