26.09 w środę Pan Andrzej Zborowski w cyklicznym spotkaniu „Porozmawiajmy o Muzyce” przeniósł nas w fantastyczny świat Operetki.
Operetka stanowi formę widowiska muzycznego, które łączy lekką melodyjną muzykę z akcją sceniczną o charakterze komediowym. Włoski termin źródłowy dla nazwy operetki „operetta” oznacza małą operę. Na całość widowiska składają się partie wokalne (arie, duety, partie wielogłosowe i chóralne), instrumentalne (towarzyszące śpiewakom bądź mające postać samodzielnych interludiów) i taneczne (tańce solowe i wstawki baletowe) przeplatane fragmentami niemuzycznymi: monologami, dialogami i scenami zbiorowymi. Operetkę rozpoczyna uwertura stanowiąca przegląd głównych tematów muzycznych utworu. Zakończenie operetki ma najczęściej formę rozbudowanego finału muzycznego wykonywanego wspólnie przez solistów, chór i orkiestrę. Do charakterystycznych cech operetki zaliczyć można lekki, żartobliwy temat, melodyjność arii (często funkcjonujących jako samodzielne utwory sceniczne), optymistyczne zakończenie perypetii (najczęściej sercowych) głównych bohaterów i nieskomplikowanelibretto. Istotną częścią przedstawień operetkowych jest ich strona choreograficzna, częste przeplatanie scenami baletowymi występów śpiewaków.
Operetka wywodzi się z angielskich oper balladowych w typie Opery żebraczej Johna Graya i francuskiego wodewilu, grywanego w XVII wieku na jarmarkach. Rozwój wodewilu doprowadził z jednej strony do powstania farsy, z drugiej formy muzycznej będącej poprzedniczką operetki. Duży wpływ na wykształcenie się operetki jako samodzielnego gatunku muzycznego miał też rozwój opery buffa, szczególnie francuskiej,
Przypomniał nam Pan Andrzej o operetce paryskiej,wiedeńskiej i tej w Polsce
Mieliśmy zatem okazję posłuchać między innymi pieśni z operetek Jakuba Offenbacha (1819-1880), który zadebiutował 5 lipca 1855 roku sztuką Dwaj ślepcy wystawioną we własnym teatrzyku „Bonbonnière”, nazwanym później „Les Bouffes Parisiens”
był także Franz Lehár, który w 1905 roku odniósł wielki sukces Wesołą wdówką. Po niej odnosił jeszcze sukcesy: Hrabią Luksemburgiem (1909), Cygańską miłością (1910), Paganinim (1925), Carewiczem (1927), Krainą uśmiechu (1929). Oprócz Lehára do wybitnych przedstawicieli należeli jeszcze Węgier z pochodzeniał Imre Kálmán twórca Manewrów jesiennych (1909), Księżniczki czardasza (1915) i Hrabiny Maricy (1924). Z Czech pochodził Oskar Nedbal, autor Polskiej krwi (1913)
i jeszcze wiele ciekawych przebojów operetkowych.Wieczór czarujący można powiedzieć.Kolejne spotkanie już w listopadzie.
